چه اشتباه فکر می کردم..

فکر می کردم کسی است اگر برم صدام کنه .... فکر می کردم اگر سکوت کنم کسی ا ست

که به حرفم بیاره .... فکر می کردم اگر پشت کنم برای کسی مهم باشم و حتی به دروغ

هم که شده دنبالم بیاد..... فکر می کردم به همان اندازه که ابراز احساسات می کنم

به همان اندازه هم .... امروز واقعا به افکار خودم به رفتار خودم و به وجود خودم خندم می گیره

چون تو زندگی من کسی به اسم دوست وجود نداره ..... چی می شد خدا وقتی رابطه ای رو

اغاز می کردم خبرم می کرد چی می شد خدایا فریاد می زدی که تو باید تنها باشی

می دونی خدا دلم گرفته اگر گریه کنم همه می بینم و اگر کسی ببینه من چی بگم خدا؟؟؟؟

شاید برای اطرافیانم خنده دار باشه که بگم من تنها ....شاید اطرافیانم فکر کنن خوب این همه

ادم دورو برت اما اونها چه می دونن که هیچ وقت نمی شه تضمین کرد کسی به همان اندازه که

تو اون رادوست داری اون هم دوستت داره و کسی به همان اندازه که تو براش اهمیت می دی

اون هم اهمیت بده امروز خیلی غمگیم غمگین تر از همیشه وقتی صبح می خوام برم سر کار

برای خیلی سخته خیلی باید بیشتر به خودم برسم باید بیشتر با خودم حرف بزنم

تا کمبودی احساس نکنم باید با خودم دوست باشم ................. چقدر سخته این همه سال

با کسی باشی که واقعا یک روز ته دلت را خالی کنه و تو حتی حرفی برای گفتن نداشته باشی

پرم پر از حرف اما جراحت ندارم چون هیچ ,هیچ گوش شنوایی نمی بینم ..............

اما یک کار جالب یاد گرفتم خونه که می رم شب که همه می خوابن اما من بیدارم و مبایل را

بر می دارم صدای خودم را ظبط می کنم بعد گوش می دم باز دوباره خودم به خودم جواب می دم

کمی وقت گیر است اما این همه یک جور دوستی است دوستی ..........نخند کجاش خنده داره